Nietsvermoedend sla ik (Caleche) ochtendkrant “BN de Stem” open en lees een artikel over ons. Daarom vertel ik graag hoe ik Wanda ten huwelijk heb gevraagd.
Het is 22 Oktober 2009. Ik sta heel vroeg op en zeg tegen Wanda dat ik ga fitnessen. In plaats daarvan ga ik bij reclamebeletteraars Letters in Bavel mijn spandoek ophalen met de tekst “Marry Me” erop (5 bij 2 meter). Vervolgens rijd ik naar mijn huis en leg het spandoek op het dak. So far, so good…
Het is 22 Oktober 2009. Ik sta heel vroeg op en zeg tegen Wanda dat ik ga fitnessen. In plaats daarvan ga ik bij reclamebeletteraars Letters in Bavel mijn spandoek ophalen met de tekst “Marry Me” erop (5 bij 2 meter). Vervolgens rijd ik naar mijn huis en leg het spandoek op het dak. So far, so good…
Daarna moest ik Wanda zien mee te lokken naar Seppe, een vliegveldje in de buurt. Een behoorlijke uitdaging want Wanda wil altijd alles weten. Als smoes vertelde ik dat ik een tijdje als projectleider infra in Rucphen heb gewerkt en toen vaak bij restaurant “De Cockpit” kwam. Vanuit hier kijk je op de start- en landingsbaan en daarom stelde ik voor daar te gaan lunchen.
Uiteraard gaat er bij dit soort geheime projecten vaak wat mis en vandaag dus ook.
Op de dag zelf dacht ik er pas aan om bij Dave Dikschei, de bevriende piloot die ons wilde vliegen, te informeren of Henkie, onze hond, mee mocht in het vliegtuig, want Henkie gaat altijd overal mee. Helaas was dit niet toegestaan en dus moest Henkie op het laatste moment naar de ouders van Wanda, waardoor wij bijna te laat waren voor onze vlucht! Enigszins verlaat zaten we toch bij de Cockpit en net op het moment dat we onze lunch zouden krijgen, kwam Dave al aangelopen om als “verassing” een stukje te gaan vliegen. We vlogen richting Breda toen ik het idee opperde om over mijn huis te vliegen. Zo gezegd, zo gedaan…
Eenmaal boven mijn huis aangekomen nam Dave een scherpe bocht en een duikvlucht waarna wij allebei groen aanliepen. Dit was net het moment om de ring tevoorschijn te halen! Terwijl ik hier mee bezig was, informeerde Dave al wat Wanda haar antwoord was, echter toen moest ik DE VRAAG nog stellen. Vastgesnoerd in een vierpuntsgordel kon ik helaas op dat moment niet op de knie gaan, maar dit was ook niet nodig, want Wanda zei enthousiast JA.
Na met het raampje open teruggevlogen te zijn en we eindelijk onze lunch hadden gehad
liepen we terug naar de auto, een duurzame Toyota IQ. Voordat we in de auto stapten, had ik nog een verassing. Ik had rode hartjes-stickervellen laten maken en daarmee hebben we samen heel romantisch onze witte auto volgeplakt.
0 reacties:
Een reactie posten